you are not hopeless

Charlotte: I'm stuck. Does it get easier.

Bob: No. Yes. It gets easier.

Charlotte: Oh yeah? Look at you.

Bob: Thanks. The more you know who you are, and what you want, the less you let things upset you.

Charlotte: Yeah. I just don't know what I'm supposed to be, you know. I tried being a writer, but I hate what I write. I tried taking pictures, but they were so mediocre. You know, every girl goes through a photography phase. You know, horses... taking dumb pictures of your feet.

Bob: You'll figure that out. I'm not worried about you. Keep writing.

Charlotte: But I'm so mean.

Bob: Mean's okay.

Charlotte: Yeah? What about marriage, does that get easier?

Bob: That's hard. We used to have a lot of fun. Lydia would come with me when I made the movies, and we would laugh about it all. Now she doesn't want to leave the kids, and she doesn't need me to be there. The kids miss me, but they're fine. It gets a whole lot more complicated when you have kids.

Charlotte: It's scary.

Bob: The most terrifying day of your life is the day the first one is born.

Charlotte: Nobody ever tells you that.

Bob: Your life, as you know it... is gone, never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk and you want to be with them. And they turn out to be the most delightful people you will ever meet in your life.

Charlotte: [beginning to fall asleep] Hmm, that's nice.

Bob: Where'd you grow up?

Charlotte: Um, I grew up in New York, and I moved to Los Angeles when John and I got married. But it's so different there.

Bob: Yeah, I know.

Charlotte: John thinks I'm so snotty.

Bob: [chuckles] You're not hopeless.

Bob: I don't want to leave.

Charlotte: So don't. Stay here with me. We'll start a jazz band.

Charlotte: Let's never come here again because it would never be as much fun

Can you keep a secret? I'm trying to organize a prison break. I need like, what, an accomplice. We have to first get out of this bar, then the hotel, then the city, and then the country. Are you in or you out?

My Japanese is getting better. We started speaking English.

Charlotte, I'm down in the lobby and I'm leaving now. Um, I was calling to see if you still have my jacket. If you could you bring it down, but you're not there, so this is good-bye, and, uh... So, I guess, good-bye and enjoy my jacket which you stole from me.

Bob: Bye.

Charlotte: Bye.

Bob: Bye.

[Bob leaves Charlotte and walks back to his waiting taxi]

Bob: [to taxi driver] All right.

merhaba,
anlam veremediğim birkaç durum var. şimdi hande yener'e "çakma madonna" deniyor ya. n'apsaydı da bunu hak etmeseydi diye düşünüyorum. mesela lerzan mutlu gibi seda sayan'ın mı çakması olsaydı. iki gerdan kırıp, müziğine darbuka ekleyip, kanun serpiştirseydi kimsenin çakması olmazdı değil mi? o türlüsü ülkem sınırları içinde 839243924 farklı sarkıcıda olmasına rağmen hala olmazdı değil mi?
benim oyum, madonnaların, michael jacksonların çakmalarının artması yönünde.
neyse, kesinlikle modellerin, oyuncuların albüm çıkarmasına kıl olmakla birlikte, modellerin ve şarkıcıların filmlerde oynamasına kıl değilim. hele dizilerde oynamalarına kesinlikle kıl değilim. altından kalkılacak film var kalkılmayacak film var oyuncu olarak. ve dikkat ediyorum ki hep altından kalkılacak filmi veriyorlar bunlara. oluyor yani. ha ama bedbaht örnekler de yok değil, sayfamızın neşesini kaçırmayalım şimdi onlarla.
neyseden sonra lafı getireceğim nokta şuydu. scarlett johansson albüm çıkardı ya, ortalık parladı, hatta ben de büyük bir önyargıyla, çamur atmak için bir an önce albümü dinlemek istiyordum. ama kafamı bulandıran tek şey tom waits şarkıları olmasıydı. neyse (neyse yerine başka ne kullanabilirim düşünmem gerek) albümü beğendim. en azından bu kız tom waits şarkıları coverlamayı akıl edebilmiş, o etmediyse de prodüktör etmiş, kızcağız da laf dinlemiş. sesi de o şahane şarkıların altında ezilmemiş. bir daha beğendim. ha promo shootları da ayrı güzel, sade. gına geldi, gına gitti artık david lachapelle style görsellerden.