emolarda inecek var

yarın akşam hongkonga gidiyorum. uzun süredir heyecanıyla yanıp tutuştuğum bir gezi. ama ergenler gibi tuhaf bir ruh halindeyim o yüzden çok tuhaf ama gittiğime "oley,yaşasın" diyemiyorum. uçuş iptal olsa üzülmem. (bunu s. duymasın)

"hemen şu salak ruh halinde çık, toparlan kızım" diyorum kendime, sonra çıkasım yok diye üzülüyorum.

son 3-4 senedir vaktimin çoğu emolarla, acitasyona meğilli duygusallarla, trajedi manyağı şiirseverlerle dalga geçmekle geçti. şimdi kendim bu saydıklarımdan biriyim belki de. suratımda salak bir asıklık var. terkedemedim gitti.

aslında bu ruh halimin iki üç nedenir var, geçici durumlar, aşılamayacak şeyler değiller ama engel olamıyorum.

bir keresinde yine mutsuzdum iki gün sonra tatile gidecektim ama hala bir konuya saplanmış bıdı bıdı konuşuyordum, yasemin (benden 5 yaş büyük ama küçük kardeşimmiş gibi gösterir bu kız) "ya yeter artık git şu tatiline döndüğünde de göm artık, bahsetme bidaha" dedi. gerçekten de öyle oldu. insan isteyince "istemediğini beyninden uzaklaşturabiliyor" tabii burada kilit kelime "isteyince".

neyse şu tatilin keyfini çıkarmaya ve bol bol fotoğraf çekmeye çalışıcam. döndüğümde de gömücem. söz olsun diye buraya da yazdım bu konuyu.

sanırım 2010 ekimde çekmiştim bu fotoyu