buyumek

insan bazi zamanlar fotograf cekmeden duramiyor. bazi zamanlar ise fotograf makinasini eline almak bile istemiyor.

insan bazen cok neseli oluyor bazense evden cikasi gelmiyor.

neyse. simdi soyle bisi var. kasimda 29umu doldurdum ve 30umdan gun almaya basladim. 5 sene once ne oldugumu dusuneyim dedim.

24 yasimdayim. yil 2006-2007 universitede 6. senemin icindeyim umrumda da degil bitirmek. bir televizyon kanalinda fotografci olarak calisiyorum ve yasemin ve beyhanla ayni evi paylasiyorum. gunler cok eglenceli geciyor. aksamlari yemek yapiyoruz ucumuz sabah herkes kendi isinde. o konser senin bu konser benim geziyoruz. 2007nin sona dogru kardesim istanbulda universite okumak icin geliyor. annemler eve yerlestiriyorlar bizi. artik kardesimle oturuyorum. hayatim duzene giriyor. annem bizle kalmaya basliyor. okulu bitirmem icin yardim edecek.

29 yasimdan 10 sene oncesine gidiyorum. yasim 19 yil ise 2001. universite icin istanbula gelmisim kucucuk bir ilceden. hayatimda ikinci kez mc donalds yiyiyorum (ilki didime giderken yol uzerinde bir yer). istanbul ne acaip ne buyuk bir sehir. okula canim isterse gidiyorum istemezse evdeyim. feneryolunda 4 kiz ayni evi paylasiyoruz. komsular bizi sevmiyor biz de onlari sevmiyoruz. birimiz kibrisli saf mi saf, digerimiz mersinli cakal mi cakal ben ve yasemin orta karar iste bazen gereksiz saf bazen cakal.

hayat o kadar guzel ki. aileden uzak' kesfedilmeyei bekleyen kocaman sehir. 2-3 ay oncesine kadar yasadigim kucucuk ilcedeki kafeler bir elin parmaklarini gecmezken buradakilere yetemiyorum!bi taksime bi  kadikoye gidiyoruz kizlarla. okuldan pek arkadasim yok. (taa ikinci sinifta taniyacagim senemi ve duyguyu)

kasima piercing yaptiriyorum. sonra sikilip cikartiyorum. annemlerin gonderdigi para hic yetmiyor bitiveriyor. ama ben cok mutluyum. her istedigimi alamiyorum, her istedigim yerde yiyemiyorum, ayin ortasinda parasiz kalip evde makarnaya dadaniveriyorum ama cok mutluyum. hep mutlu hatirliyorum o zamanlari.

ileriyi dusunuyorum. diyorum ki asla ama asla ogretmen olmam! 25'imde evlenirim. 30'umda anne olurum diyorum hayatin beni ara sira silkeleyecegini bilmeden.

simdi o zamanlara bakip o zamanlarki kucuk sevinclerimi ya da sacma sapan seylere uzulmelerimi hatirlayinca ne kadar masummusum diyorum.

simdi 10 sene sonrasini, 39- 40li yaslarimi hayal etmek ve o zamanlar hakkinda hayal kurmak korkutuyor beni. yine asla derim de oluverir diye:)

ama ne olursa olsun mutlu olurum herhalde. her zaman oldugum gibi. en aglamakli en depresif zamanlarimin bile bana kattigi seyleri hemen pozitife cevirip mutlu oldugum gibi. ya gercekten cok sansli biriyim hep mutluluk beni buluveriyor ya da elimdekiler avucumdakiler ucup gitsin, azicik da olsa benle kalanlarla cok mutlu olmayi basariyorum. kotuyu iyi diye seviyor kendimi kandiriyorum. neyse ne. napiyorsam iyi yapiyorum bence.

bugun 24 yildir birlikte buyudugum kardesimin dogum gunu. ilk baslarda onu dovdugum, hor gordugum ve bohcaci kadinlara satmak istedigim icin pismanim. ara sira sabrin yoklansa da kardes olma duygusu dunyadaki en guzel seylerden biri. iyi ki dogmus